DURSUN ALİ ERZİNCANLI -SON ŞİİR Hakkında Detaylar

Allah razı olsun Rabbim kaleminize güç ve hikmet versin. Amin Dursun Ali Ercanlı nın yorumuyla , sözleriyle bu son şiir, mühteşem bir eser olmuş. Dinlerken başka alem lere gidebiliyor insan.Nedesem boş dinlemek hissetmek gerek.

 

SON ŞİİR- SÖZLERÄ°

Yâ Rasûlallah,
Bu, son sözüm, nidam, yalvarışım, seni hasretle anışım,
Bu, temiz huzurunda okuduÄŸum son ÅŸiir,
Bu, âciz ve garip son sesleniÅŸimdir.

Keremli her yaşına,
Bir ÅŸiirim olsun,
Bir bahanem olsun yüce adını anmaya, deyip
Altmış iki kez huzurunda durdum.
Altmış iki kez saadetli kapına: Yâ Rasûlallah! Diyerek vurdum.
Ve ÅŸimdi son kez, yol bilmez, edep bilmez halimle,
Rahmet otağına sığınan hâl-i pür melâlimle
Saadetli makamına,
Makâm-ı Mahmûd’a,
Åžefaât tahtına yöneldim.
Tahtın ki yıldızlar dökülür ayaklarından,
Tahtın ki tüm tahtların üzerinde yedinci kat semâ
O tahtı peygamberine lütfeden Rahîm Rahmân’a senâ!
Ya Rasûlallah,
Bu son ÅŸiir, son sesleniÅŸimdir sana.

Ne zaman: Yâ Rasûlallah, diye seslensem,
Ey ÅŸânı yüce Nebî, desem,
O öldü, seni duymaz, dediler.
Oysa Efendim,
Cennet-ül Bakî’de oÄŸlun Ä°brahim’i kabre koyarken:
Ey Ä°brahim, demiÅŸtin. Bize öyle bir acı bıraktın ki, 
O acı, Uhud’un üstüne çökse, Uhud parçalanırdı.
Ä°brahim ölmüÅŸ, sen ise gözyaÅŸlarıyla ona seslenmiÅŸtin.
Senin, Ä°brahim’e seslendiÄŸin gibi seslendim sana.

Vefat ettiÄŸin gün, Ebu Bekir gelip o nûr yüzüne bakmış,
Seni başından öpmüÅŸ:
Ya Rasûlallah, demiÅŸti.  Sen yaÅŸarken de güzeldin, ölürken de güzelsin.
Sen gitmiÅŸtin ve Ebubekir, sana gözyaÅŸlarıyla seslenmiÅŸti.
Ebubekir’in seslendiÄŸi gibi seslendim sana.

Kerbelâ’da Hüseyin ÅŸehit edilince,
Kız kardeşi Zeynep ağıt yakmıştı:
Ey Muhammedim, demiÅŸti.
Ey Muhammedim! Gökte melekler sana Salât-ü Selâm getiriyorlar,
Hüseyin ise kanlara bulanmış yatıyor!
Sen yoktun ve Hz. Zeynep, iki gözü iki çeÅŸme seslenmiÅŸti sana.
Ben de Zeynep’in sesleniÅŸi gibi seslendim Ehl-i Beytin Åžâhına
Bu son ÅŸiir Yâ Rasûlallah,
Son sesleniÅŸimdir sana.

Ben seni anlatmadım, zaten anlatamam da.
Seni anlatmak sâlihlere, saâdatlara yakışır.
Ben seni andım ve sana anlattım. Çünkü herkes huzuruna gelir. 
Herkes: “Ya Rasûlallah! diye seslenebilir.
Sen, herkesin peygamberisin, dinlersin onları. Zaten dinledin de...
Ä°steyen, söz sahibidir senin indinde.
Ben de O saadetli huzurundaymışım gibi,
Bana bakıyor, beni dinliyormuÅŸsun gibi düÅŸündüm.
Bu zamandan çevirdim yüzümü, sana döndüm.

Faran daÄŸları’nda hüznünle tanıştım,
Sen Yoktun’da aÄŸlamayı öÄŸrendim.
Kırk Yaşındasın’da sayısız siyah cübbeler diktim, kenarları beyaz çizgili...
Ey hem varlığa hem yokluÄŸa yâr olan sevgili!
Bedir’de Zeynep annemizin gerdanlığı yüreÄŸimizi yaktı.
Uhut’ta Hz. Hamza için gözyaÅŸlarımız aktı.
Hendek’te Hayder-i Kerrâr’la tekbir getirdik.
Aslanlarınla beraber o gün biz de Mekke’ye girdik.
Bazen yiÄŸitlerinle yerde, bazen meleklerle gökte,
Hayber’de, Huneyn’de, Tebük’te...
DolaÅŸtık durduk Muazzez ömründe.
Åžimdi sen sanki AiÅŸe annemizin evinde, dizinde,
Mescid-i Nebî’den, münevver ÅŸehir’den, 
O son geceden sıyrılıp gidiyormuşsun gibi,
Çekiliyor nurun, karanlık yağıyor sözlerimin üstüne.
Karanlık ve soğuk...
Suya düÅŸse dondurur kelimelerim.
Karanlık ve soğuk...
Söz sözü görmüyor, neyleyim.
Ey Âlemlere rahmet olan sevgili!
MahÅŸer de bir âlem, âhiret de... 
Sen bize mahÅŸerde de rahmet ol.
Makâm-ı Mahmûd’u lütfedince Allah!
Ne olur, ne olur ÅŸefaât Yâ Rasûlallah! 

Ve susuyorum.
Arşın sahibine,
Âlemlerin Rabbi’ne hamd olsun.
Salât ve selâm senin, peygamber kardeÅŸlerinin, 
Ehl-i Beytinin, Ashâbının ve ümmetinin üzerine olsun.

Susuyorum Yâ Rasûlallah,
Bu, son sözüm, nidam, yalvarışım, seni hasretle anışım,
Bu, temiz huzurunda okuduÄŸum son ÅŸiir,
Bu, âciz ve garip son sesleniÅŸimdir.